For our non-greek readers who do wonder on the post’s title, let me say that ‘calacanis’ is pronounced in greek like ‘καλά κάνεις;’, meaning ‘are you actually doing the right thing?’.
Ο Jason Calacanis δημοσίευσε προ 3 ημερών 17 κανόνες για την εξοικονόμηση χρημάτων σε μία start-up και, ως είθιστε σε τέτοιες περιπτώσεις, ένας από αυτούς προκάλεσε έντονη ανάδραση, ενα ‘start-up advice weekend‘ όπως αναφέρθηκε χαρακτηριστικά. Συγεκριμένα, ο Calacanis έγραψε:
“Fire people who are not workaholics…. come on folks, this is startup life, it’s not a game. go work at the post office or stabucks if you want balance in your life. For realz.”
Αρκετοί διαφώνησαν ανοικτά, για παράδειγμα ο Duncan Riley του Techcrunch και οι ‘Signal vs Noise’ που παρέθεσαν 5 κανόνες για να πράξει κανείς το ακριβώς αντίθετο, να απολύσει δηλαδή τους εργασιομανείς, άλλοι συμφώνησαν, όπως οι Robert Scoble και Michael Arrington, ενώ αρκετοί υπήρξαν εκείνοι που εντόπισαν την επιτυχία μιας start-up ως όχι τόσο άμεσα συσχετιζόμενη με την εργασιομανία των στελεχών της (για παράδειγμα ο Dave Winer) ή απέρριψαν κάθε είδος προτεινόμενης νομοτέλειας (Tony Wright).
Εν τέλει, και πέρα από την εξηγήσεις που δίνει ο ίδιος ο Calacanis, θεωρώ πως από την κουβέντα αναδεικνύεται το αυτονόητο: Η επιτυχία μίας start-up απαιτεί από κάθε στέλεχός της περίσσεια πάθους, η οποία συχνά ερμηνεύεται σε εξάντληση των διαθέσιμων πόρων του 24ώρου. Για τον τυπικό, συμβατό με την κουλτούρα του 9-5 εξωτερικό παρατηρητή, η συμπεριφορά αυτή αποτελεί σύμπτωμα εργασιομανίας. Και μάλλον είναι. Όμως, η περίσσεια πάθους όταν επιβάλλεται -με όποιον τρόπο- προκαλεί μακροπρόθεσμα και σε οποιοδήποτε περιβάλλον αποτελέσματα αντίθετα με τις προθέσεις των εμπνευστών της.
Το ερώτημα λοιπόν για μένα είναι διαφορετικό: Με ποιο τρόπο μπορεί κανείς να καλλιεργήσει υπέρμετρο πάθος στους συνεργάτες του; Πώς είναι εφικτή η διατήρηση των στελεχών μιας start-up σε κατάσταση ‘νιρβάνα’, όπου ύψιστη προτεραιότητα παραμένει η ίδια η start-up και η επιτυχία της; Ως ιδρυτής μίας τεχνολογικής start-up πώς θα επιχειρούσατε να καλλιεργήσετε ένα τέτοιο κλίμα; Αρκεί η πειθώ για τη μοναδικότητα της ιδέας και των προοπτικών της, απαιτούνται παχυλές αμοιβές ή bonus, τα μερίδια επί της εταιρείας είναι μοναδική επιλογή και σε ποιο ύψος, ποια θεωρείτε εσείς βέλτιστη πρακτική;
6 comments
Η δική μου απάντηση ειναι:
Δώσε στον κόσμο σου όραμα.
Κάνε τον να πιστέψει και τότε θα γίνει από μόνος του workaholic.
Αν δεν γίνει, δεν θα χει πιστέψει.
Και τότε τον απολύεις…
Και στο άμεσο ερώτημά σου. Νομίζω ότι η συμμετοχή με μετοχές είναι ο καλύτερος τρόπος. Και ακόμη καλύτερος αν στο ζητήσει ο ίδιος ο εργαζόμενος!
Η άποψή μου ταυτίζεται με το κείμενο του Arrington.
Πιο συγκεκριμένα, για τα “κίνητρα”, κλπ. έχω να πω μόνο το εξής (πάλι από τον ίδιο):
“But if you aren’t already the kind of person who’ll just get the job done no matter what, you’ll likely never be.”
Θα ήμουν ένας ευτυχισμένος επιχειρηματίας με δεκάδες επιχειρήσεις αν η δυσκολία ενός startup ήταν πως θα σώσεις 20-30 λεπτά χρόνο από τον κάθε υπάλληλο και πως θα γλυτώσεις τον exchange server χρησιμοποιώντας gmail. Αυτές οι συμβουλές που κατά κύριο λόγο είναι cost saving, δεν έχουν και πολύ σχέση με την επιτυχία ενός startup. Είναι συμβουλές manager, όχι entrepreneur. Κι υπάρχει σχεδόν αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ των δύο.
Και, προσοχή, δεν έχω θέσει καθόλου τον παράγοντα Ελλάδα στα παραπάνω, γιατί άμα τον θέσω είναι που θα γελάει κάθε πικραμένος.
Και για να συμπληρώσω: το σκεφτικό του Calacanis εξηγείται εύκολα αν αναλογιστεί κανείς σε τι είναι ‘μπλεγμένος’ . Human powered search engine, σημαίνει βασικά ότι τρέχεις ένα μαγαζί, σχεδόν sweat shop, όπου προσπαθείς να γράψεις όσο γίνεται περισσότερα και καλύτερα επί παντός επιστητού στο μικρότερο χρόνο και με το μικρότερο κόστος.
Για να πάμε σε κάποιον που ασχολείται με νανοτεχνολογία για να δούμε αν καίγεται για τα φτηνά τραπέζια ή τις ακριβές καρέκλες.
Τέλος, καλό είναι το πάθος, αλλά συχνά ξεχνάμε ότι έρχεται δεύτερο για να στηρίξει ότι βασικά γεννάει το πρώτο: φαντασία κι ευφυϊα.
Παρακολούθησα πάρα πολλές συζητήσεις σχετικά με αυτό το θέμα. Αυτό που ακόμα δεν έχω ακούσει είναι η άποψη ενός προγραμματιστή όταν εργάζεται σε ένα Start-up.Όσοι μιλάνε από επιχειρηματικής άποψης, πάνω κάτω πιστεύω συμφωνουν με όσα γράφτηκαν,όπως συμφωνω και επαυξάνω κι εγώ, και οι ίδιοι είναι εργασιομανείς.
Το θέμα είναι να ακουστεί και η άποψη του υπόλοιπου μέρους της ομάδας.Τι θα ήθελε?Πόσες ώρες να δουλεύει?Θέλει να βλέπει την οικογενειά του ή μονο να συναντιούνται στην πόρτα? εγώ πάντως αν ήμουν προγραμματιστής και μου δινόταν η ευκαιρία να συμμετέχω σε Start-up του οποίου η προοπτική είναι Sky is the limit, θα παρακαλούσα να με προσλάβουν και να είμαι μέρος αυτής της ομάδας …
Να συμπληρώσω κάτι ακόμα?
Έχω αυτήν, την Χ φοβερη(για μένα και με τα δικά μου κριτήρια) ιδέα. Έχω βρει και χρηματοδότη ή βάζω τα δικά μου λεφτά.Εσύ λοιπόν, πολύ καλέ προγραμματιστή, θες να το φτιάξουμε μαζί και να αναπτυχθούμε μαζί?ή θες να συζητήσουμε για υπερωρίες και αφαλιστικό? ο καθένας κάνει τις επιλογές του…και ζει με αυτές!Πάντως το σίγουρο είναι ότι η ομαδική δουλειά θα παράγει σαφώς ανώτερο αποτέλεσμα. Αυτη είναι η γνώμη μου.